ပံုျပင္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ေသာ ပံုျပင္မ်ား (၂၁)

တစ္ခါတုန္းက အင္မတန္မွ စိတ္တိုစိတ္ဆတ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့ဗ်ာ။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔အေဖက သူ႔ကို အိမ္႐ိုက္သံတစ္ထုပ္ေပးၿပီး ေျပာပါတယ္။ "မင္း တစ္ခါ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္တုိင္း သံတစ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း ေနာက္ေဖးက ၀င္းထရံတုိင္မွာ သြား႐ိုက္ပါ" တဲ့။ ေကာင္ေလးကလည္း အဲဒီလိုေပးတဲ့ေန႔ တစ္ရက္တည္းမွာတင္ ၀င္းထရံတုိင္မွာ သံအေခ်ာင္း ၄၀ ေလာက္ ႐ိုက္ပစ္လုိက္ပါသတဲ့။ အဲဒီေလာက္အထိ ေဒါသႀကီးတဲ့လူငယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ခမ်ာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေဒါသထြက္တုိင္း ၀င္းထရံတုိင္မွာ သံေတြ သြားသြားၿပီး႐ိုက္ရတာ အေတာ္ႀကီးကို မ်ားလာပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ေန႔စဥ္ စိတ္တိုတိုင္း သံေတြသြား႐ိုက္ရင္းနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ သူ႔စိတ္ကိုသူ ထိန္းႏုိင္လာတာပါပဲ။ သံ႐ိုက္တဲ့ အႀကိမ္အေရအတြက္ကလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ နည္းနည္းလာပါသတဲ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေကာင္ေလးက စိတ္တိုတိုင္း ၀င္းထရံမွာ သံေတြေျပး႐ိုက္တာထက္စာရင္ စိတ္မတိုေအာင္၊ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ ေနရတာက ပိုလြယ္တယ္ဆိုတာ သိလာပါသတဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္ေလာက္အထိ ျဖစ္သြားသလဲဆိုရင္ ေကာင္ေလးအတြက္ သံမ႐ုိက္ရတဲ့ ေန႔ေတြ ရွိလာပါသတဲ့။ သေဘာကေတာ့ ေဒါသမျဖစ္တဲ့၊ စိတ္မတိုတဲ့ေန႔ေတြ ပိုင္ဆိုင္လာတာေပါ့ေလ။

အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္ေလးဟာ ၀မ္းသာအားရပဲ သူ႔အေဖကုိ ဖြင့္ေျပာပါသတဲ့။ "အေဖ... အခုဆိုရင္ သားဟာ ကုိယ့္စိတ္ကိုယ္ ထိန္းႏုိင္ေနၿပီဗ်" တဲ့။ အဲဒီေတာ့ အေဖလုပ္သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။ "ဒီအတိုင္း မရေသးဘူးကြ၊ ဒီလိုလုပ္၊ မင္းေဒါသမျဖစ္တဲ့ေန႔တုိင္း၊ စိတ္မတိုတဲ့ေန႔တုိင္း မင္း႐ုိက္ခဲ့တဲ့ သံေတြထဲက တစ္ရက္ကို တစ္ေခ်ာင္းျပန္ႏုတ္ကြာ" တဲ့။ ေကာင္ေလးခမ်ာလည္း နားမလည္ႏုိင္ရွာဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေဖစကားကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာရွာပါဘူး။ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။

ေကာင္ေလးဟာ ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီးတိုင္း ဒီေန႔ ငါစိတ္တိုခဲ့သလား၊ ေဒါသထြက္ခဲ့သလား ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားၿပီး ဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္ ၀င္းထရံတုိင္မွာ သူအရင္႐ိုက္ခဲ့တဲ့ သံေခ်ာင္းေတြထဲက တစ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းစီကို ျပန္ျပန္ႏုတ္ခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္အေတာ္ၾကာတဲ့အခါက်ေတာ့ ၀င္းထရံတုိင္မွာ သူ႐ိုက္ခဲ့သမွ် သံေတြအားလံုး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္ေလးခမ်ာလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ သူ႔အေဖဆီကို ျပန္ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ "အေဖ၊ ၀င္းထရံတုိင္မွာ ဘာသံမွ် မက်န္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ကုိုယ့္စိတ္ကုိကုိယ္ ထိန္းႏုိင္သြားပါၿပီ" တဲ့။

အေဖလုပ္တဲ့လူက သားျဖစ္သူကို အဲဒီ၀င္းထရံတုိင္နားကို ေခၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀င္းထရံတုိင္ကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သားျဖစ္သူကို တစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္။ "ဒီမွာၾကည့္ ငါ့သား၊ သား႐ိုက္ခဲ့တဲ့ သံေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွ် မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ မွန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ၀င္းထရံမွာ အေပါက္ေတြျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သားေတြ႕လား။ ၀င္းထရံတုိင္ဟာ ဟိုးအရင္နဂိုကလို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြာ။ သား႐ိုက္ခဲ့၊ ႏုတ္ခဲ့တဲ့ သံခ်က္ေတြေၾကာင့္ အေပါက္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရၿပီ။"

အဲဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့အခါ သားျဖစ္သူခမ်ာ ၾကက္ေသေသၿပီး ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ သူ႔အေတြးတစ္ခ်က္လည္း လင္းသြားၿပီး စိတ္မေကာင္းေတြလည္း ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖက သူ႔ကို စကားတစ္ခြန္း ထပ္ေျပာပါတယ္။

"ငါ့သား... စိတ္တိုေဒါသထြက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက စိတ္အလိုလုိက္ၿပီး အျခားလူေတြအေပၚမွာ ေမာက္ေမာက္မာမာ၊ ရင့္ရင့္သီးသီး၊ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း၊ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေျပာဆိုခဲ့တာေတြ ရွိမွာပါပဲ။ ေအး.. သေဘာကေတာ့ သားရဲ႕ ေဒါသစကားလံုး သံခ်က္ေတြကို သူတစ္ပါးရဲ႕ စိတ္ႏွလံုး၀င္းထရံမွာ သြား႐ုိက္တာပါပဲ။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါေတြအရ သားနဲ႔ အျခားလူေတြအၾကားမွာ ဘယ္လုိပဲ နားလည္မႈေတြ ျပန္ရွိခဲ့သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔ရင္ထဲက ၀င္းထရံေပၚမွာေတာ့ မူလအတုိင္း ဘယ္ေလာ့မွ ျပန္မျဖစ္တဲ့ အေပါက္ေတြ ဗရပြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သားအေနနဲ႔ ေနာက္ဆုိရင္ ေဒါသသံေခ်ာင္းေတြ မ႐ိုက္မိေအာင္ ႀကိဳးစားဆင္ျခင္ပါ"

- * - * - *  - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -

စာႂကြင္း

ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြလည္း သူမ်ားေတြအေပၚမွာ သံေခ်ာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ိုက္ၿပီးခဲ့ၿပီလဲ မသိပါဘူး။ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားရသူေတြအေပၚမွာ သံေခ်ာင္းေတြ မ႐ုိက္မိေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္သြားၾကပါစို႔လုိ႔ တိုက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔အေပၚမွာ သံေခ်ာင္းေတြ ႐ုိက္မိခဲ့ရင္ ျပန္ႏုတ္လုိက္ပါတယ္ဗ်ာ။ မူလအတုိင္း ျပန္မျဖစ္ေတာ့တာကိုေတာ့ ၀မ္းနည္းမေနေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္သံေခ်ာင္းေတြ ထပ္မ႐ုိက္ျဖစ္ဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားပါရေစေတာ့။ :D

အမွတ္တရ

ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)

၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၁ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။

ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ၂၈ မိနစ


           - * - * - *  - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -

အင္တာနက္ေပၚက ပံုျပင္မ်ား
(၁)
ပ်ားဘုရင္မတစ္ေကာင္ဟာ ပ်ားအိမ္ထဲက ပ်ားရည္တစ္ခ်ဳိ႕ကိုယူၿပီး နတ္မင္းႀကီးကို ဆက္ကပ္ခဲ့တယ္။ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ပ်ားရည္ေၾကာင့္ နတ္မင္းႀကီးဟာ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး ပ်ားဘုရင္မကို
ႀကိဳက္တဲ့ဆုေတာင္းဆိုႏိုင္တယ္လို႔ အခြင့္ေပးလိုက္တယ္။
ပ်ားဘုရင္မက နတ္မင္းႀကီးကို “အကြၽႏု္ပ္တို႔အား ဆူးတစ္ေခ်ာင္းခ်ီးျမႇင့္ပါ။ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ပ်ားရည္ကို လူေတြလာေရာက္ ယူေဆာင္ခ်ိန္မွာ ဆူးနဲ႔ထိုးႏိုင္ေအာင္ပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။
ပ်ားဘုရင္မရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို နတ္မင္းႀကီးက သေဘာမက်ခဲ့ဘူး။ လူေတြကို နတ္မင္းႀကီးက ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပ်ားဘုရင္မကို
အလိုရွိရာေတာင္းဆိုခိုင္းတဲ့ ကိုယ့္ဂတိကိုလည္း မဖ်က္ခ်င္တာေၾကာင့္ နတ္မင္းႀကီးက “ေကာင္းၿပီ.. အသင္ကို ကြၽႏု္ပ္ဆူးတစ္ေခ်ာင္းေပးလိုက္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္လူကို
ဆူးနဲ႔ထိုးၿပီးရင္ အသင့္မွာ ဆူးဆံုး႐ႈံးသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အသင္ေသပဲြဝင္ရပါလိမ့္မယ္” လို႔ေျပာၿပီး ပ်ားေတြကို ဆူးတစ္ေခ်ာင္းစီေပးခဲ့တယ္။
ပံုျပင္ထဲက “ဆူး” ဟာ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အတၱ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈ၊ သေဘာထား မျပည့္ဝမႈေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအရာေတြက တစ္ဖက္သားကို ထိခိုက္ႏိုင္သလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း
ျပန္ထိခိုက္ေစပါတယ္။ ပ်ားေတြလို အသက္မေသဆံုးႏိုင္ေပမယ့္ အတၱ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈ၊ သေဘာထား မျပည့္ဝမႈေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို
ဆံုး႐ႈံးေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကလည္း နာက်င္ထိခိုက္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္ပါလား?
မူရင္း… 蜜蜂和天神 (ပ်ားႏွင့္ နတ္မင္း)
(၂)
သူၾကြယ္တစ္ဦးဟာ ေရစီးသန္တဲ့ျမစ္ကို ကူးျဖတ္ရင္း ေလွေမွာက္သြားခဲ့လို႔ ျမစ္လယ္မွာရွိတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚ တက္ၿပီး အကူအညီရဖို႔ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
လူငယ္တစ္ဦး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လူငယ္ဟာ ကိုယ့္အသက္ကိုမွမမႈဘဲ သူၾကြယ္ကိုကယ္ဖို႔ ေလွကိုေလွာ္ခတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရစီးသန္တဲ့အတြက္ ေလွကထင္သေလာက္
အျမန္မေလွာ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
“ငါ့ကို ျမန္ျမန္ကယ္ပါ.. ငါ့ကိုကယ္ႏိုင္ရင္ မင္းကုိ ေငြတစ္ေထာင္ေပးမယ္”
သူၾကြယ္က ေအာ္ဟစ္ေပမယ့္ ေရစီးသန္တဲ့အတြက္ ေလွကေျဖးေျဖးပဲ ေရြ႕လ်ားႏိုင္ခဲ့တယ္။
“ျမန္ျမန္ေလွာ္ပါ.. ဒီအေရာက္ေလွာ္ခဲ့ရင္ ငါေငြႏွစ္ေထာင္ေပးမယ္”
လူငယ္က အားႀကိဳးမာန္တက္ ေလွာ္ခဲ့ေပမယ့္ လိႈင္းေတြၾကားမွာ ထင္သေလာက္အရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။
“ေရေတြတက္လာၿပီ .. အားစိတ္စမ္းပါ။ မင္းကိုေငြငါးေထာင္ေပးမယ္”
သူၾကြယ္ကေအာ္ဟစ္တယ္။ ေရက သူရပ္ထားတဲ့ေက်ာက္တံုးကို တျဖည္းျဖည္း ျမႇဳပ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။ ေလွက သူၾကြယ္ဆီတေျဖးေျဖး ခ်ည္းကပ္လာခဲ့ေပမယ့္ ေႏွးေနခဲ့တယ္။
“ျမန္ျမန္ေလွာ္ ငါ တစ္ေသာင္းေပးမယ္”
သူၾကြယ္ရဲ႕ ေျခကို ေရစျမႇဳပ္ေနၿပီျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလွႏႈန္းက ပိုေႏွးလာခဲ့တယ္။
“ငါးေသာင္းေပးမယ္.. ငါးေသာင္း…. “
စကားေတာင္ဆံုးေအာင္ မေျပာႏိုင္ဘဲ လႈိင္းႀကီးတစ္လံုးေၾကာင့္ သူၾကြယ္ျမစ္ထဲက် နစ္ျမႇဳပ္ၿပီး ေရေနာက္လိုက္ပါသြားခဲ့တယ္။
လူငယ္က ေလွကိုကမ္းကပ္ၿပီး ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ “ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ကယ္မလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငြေတြလာေပးခဲ့ရသလဲ! တစ္ႀကိမ္ၿပီးတစ္ႀကိမ္
ေငြေတြတိုးေပးခဲ့လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျဖးေျဖးေလွာ္ရင္ ေငြပိုရႏိုင္မယ္လို႔ ေတြးထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရေနာက္ခင္ဗ်ားပါသြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားအသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္… ခင္ဗ်ားကိုကယ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ ရိုးသားမႈေတြပဲရွိၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ကို ထည့္မစဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကို ေငြေတြေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ရသလဲ?”
မူရင္းေရးသားသူ — 劉墉 (Liu Yong) 富翁之死 (သူၾကြယ္ႀကီး၏ ေသဆံုးမႈ)
အင္တာနက္ေပၚက စာေတြ ကြၽန္မအတြက္ ဖတ္မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအမ်ဳိးအစားကို ဂူဂယ္မွာရိုက္ၿပီး ရွာလိုက္ရံုပါပဲ။ ဒီေန႔ မိုးေအးေအးနဲ႔ ဖတ္ခဲ့သမွ် ျပန္ေဝမွ်ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။